پژمان جمشیدی؛ در فوتبال به جایی رسید یا نرسید؟!
به گزارش کالارنا، اگر 81 بازی با پیراهن پرسپولیس، به جایی رسیدن در فوتبال نیست، به جایی رسیدن چیست؟
خبرنگاران؛ امیر حسن خدیر- آقای پژمان جمشیدی! در فوتبال که به جایی نرسیدید. فکر نمی کنید برای دیده شدن، راه های بهتری هم وجود دارد و دیده شدن صرفاً با بازیگری نیست؟
این پرسش یک خبرنگار سینمایی از بازیکن سابق فوتبال و بازیگر کنونی سینمای ایران در نشست فیلم خط فرضی در جشنوارۀ فیلم فجر واکنش های گسترده و غالباً منفی و تندی در پی داشته است.
اولین و صریح ترین واکنش از آزیتا حاجیان بازیگر دیگر همان فیلم و یکی از شاخص ترین هنرمندان سینمای ایران بود که سؤال کننده را به ترور شخصیت متهم کرد و گفت اگر مسألۀ شخصی دارید به صورت خصوصی مطرح می کردید نه در جمع.
خود پژمان جمشیدی اما از کوره درنرفت و واکنش سردی نشان داد که به نظر می رسید بیشتر به خاطر شوک ناشی از خبر ناباورانۀ درگذشت هم بازی سابق - علی انصاریان - بود و گفت خود زندگی برایم ارزشی ندارد چه رسد به دیده شدن. لحن او هر چند آمیخته با رنجش بود اما ماسک کرونا اجازه نمی داد از چهره اش دریابیم تا چه حد زخم تحقیر او را به درد آورده است.
در این فاصله این بحث درگرفته که آیا چنین پرسشی را می توان مصداق توهین دانست یا نه و آیا تحقیری در آن مستتر است که اهانت دانسته گردد یا حق خبرنگار است که بپرسد و فریاد نزده و اگر ناصواب بوده مجری و مدیر جلسه - محمود گبرلو- نباید می خوانده است. کما این که بعید بود اگر کسی ناسزایی خطاب به خود او می نوشت، بخواند.
دفاع خانم حاجیان نیز مبتنی بر زحمات او در فیلم خط فرضی بود و سینماگران نیز به کاندیداتوری برای سیمرغ بلورین اشاره نمودند.
من اما اتفاقا با این جنبه ها کار ندارم و می خواهم فرض پرسش را به چالش بکشم. آنجا که می گوید: در فوتبال که به جایی نرسیدید!
پژمان جمشیدی می توانست بگوید این نشست، سینمایی و دربارۀ فیلم است و گرنه می خواستم شرح دهید مگر فوتبال برای رسیدن است؟ بقیه ده ها جام باشگاه های آسیا و قهرمانی با تیم ملی را بالای سر برده اند و من نه؟
در این نوشته اما می خواهم بگویم اتفاقا در فوتبال به جایی رسید و اگر نرسیده بود که در سینما هم وجه فوتبالی او به یاد نمی آمد!
هر چند که در کلیت داستان رسیدن در کار نیست و همه رفتن است و اگر می خواسته با فوتبال، مشهور گردد که شده و به نسبت مشاغل دیگر درآمدی به مراتب بیشتر کسب کند که نموده و زندگی را با فوتبال معنی کند هم انجام داده و اینها مگر رسیدن نیست؟!
اظهار نظر دربارۀ کیفیت بازی پژمان جمشیدی در فیلم های سال جاری جشنواره با اهل فن است ولی وقتی سال جاری هم نامزد دریافت سیمرغ شده لابد آن دارد و از دو حال خارج نیست: یا داوران هم تحت تأثیر آوازۀ پیشین فوتبال او بوده اند که پس لابد به جایی رسیده بود که او را هنوز در آنجا به یاد می آورند ویا هیچ ربطی به دوران فوتبال ندارد و کاملا سینمایی است. در این صورت اگر هم برای دیده شدن بوده جای درستی آمده و وقتی کاندیدای سیمرغ شده یعنی دیده شده و با این وصف چرا باید فکر کند راه های دیگری هم هست؟!
مثل کسی که به رگۀ طلا دست پیدا نموده و به او بگوییم فکر نمی کنی برای ثروتمند شدن راه های دیگری هم هست؟!
طلا و نماد ثروت در دست جویندۀ دیروز و یابندۀ امروز باشد و بگوییم فکر نمی کنی چنان باشد؟!
درست است که هم فوتبال، بازی است و هم نمایش، بازی و به یکی بازیکن می گویند و به دیگری بازی گری و از این حیث اشتراک دارند و هر دو برای جلب رضایت و لذت تماشاگر روی سن و جلوی دوربین و به زمین چمن می فرایند اما به وجه سینمایی کار ندارم و اتفاقا بخش اول را باید به چالش کشید که به جایی نرسیدی!
اگر 81 بازی با پیراهن پرسپولیس، به جایی رسیدن در فوتبال نیست، به جایی رسیدن چیست؟
به یاد آوریم حسین هدایتی با پول هنگفت بادآورده یا وام بانکی یا هر چه، تیمی از ستارگان را با نام استیل آذین را روانۀ لیگ برتر کرد. یکی از آن بازیکنان همین پژمان بود.
آری، ستاره درجه بندی دارد. هیچ گاه علی دایی و علی کریمی و مجتبی جباری و فرهاد مجیدی نبود. اما مطرح بود و اگر مطرح نبود که این همه سابقۀ فوتبال او یادآوری نمی شد!
بازی در تیم ملی یی که سرمربی آن بلاژویچ باشد و در همان پست که مهدی مهدوی کیا حضور داشته 14 بازی ملی انجام دهی به جایی رسیدن نیست؟ نکند به کمتر از بارسا یا رئال، رضایت نمی دهند!
مربی خارجی و درجه اولی در حد بلاژ سفارش نمی پذیرد منتها یکی قدر می داند و کسی هم مثل مجاهد خذیراوی از درک آن عاجز می ماند.
پژمان جمشیدی اما تنها در پرسپولیس بازی ننموده و بد نیست از تیم های دیگری که در آنها بازی نموده هم نام ببریم: پاس تهران، سایپا، فولاد و ابومسلم. آیا اینها بالاترین سطح فوتبال ایران نیستند؟!
پس، جدای این که فرض سؤال از اساس نادرست است که در فوتبال به جایی نرسیده این واقعیت را هم نباید نادیده انگاشت که اگر نوۀ علی پروین باشی و به محمد پنجعلی سفارش شوی و نتوانی خوب بازی کنی دوام نمی آوری و فوتبال به والا رضا هم رحم نمی کند.
اگر غرض، نفی گزارۀ اول نبود می شد به حمایت صریح بازیگرانی چون پیمان معادی و هومن سیدی و آزیتا خانم حاجیان که هر سه به جاهایی رسیده اند و به نامزدی سیمرغ که بر بلندترین جا وقلۀ قاف سینما می نشیند اشاره نمود.
اما اینها را نوشتم تا بگویم اتفاقا در فوتبال به جایی رسید و با همان سرمایه وارد سینما شد. هر چند هم فوتبال، بازی است و هم سینما بازی است.چرا ورزشگاه های ورزشی را این گونه می سازند؟ جز برای تماشا؟
چرا فوتبال این همه جذاب شده؟ جز به لطف فناوری های تصویری؟
پس این دو وادی چندان هم با هم بیگانه نیستند.
جدای اینها اما دوست عزیز! رسیدنی در کار نیست چرا که هر چه بروی نمی رسی.
می توان دوست نداشت. می توان نپسندید اما نمی توان گفت که به جایی نرسیدی! چون رسید...
--
بیشتر یخوانید:
از این نویسنده پیش تر منتشر شده است:
منبع: عصر ایران