مثل همیشه فارغ از دنیا و مافی ها - کالارنا

سامان موحدی راد| حتی وقتی فوتبالی در میان نیست، وقتی گرد مرگ بر رقابت های دنیا پاشیده شده و انگار یکی وسط یک دعوا و رقابت حساس یکباره دکمه توقف را فشار داده، باز هم این فوتبال پرورش نیافته ایرانی باید بتواند ماهیت خودش را نشان بدهد. وقتی نه رقابتی در میان است و نه زورآزمایی و همه در کنج خانه های شان مانده اند، باز هم این بنای ناراست باید کژی هایش را به رخ بکشد. فوتبالی که بنایش اشتباه گذاشته شده و سال ها برای اینکه اثبات کنند اشتباه نکرده اند، اشتباه پشت اشتباه تلنبار کردند تا کار به جایی رسیده که حتی وقتی حرکتی هم نمی کنند، این بی عملی شان آزاردهنده است.

اگر ایام مساعد بود الان دیگر کم کم باید خودمان را برای دیدن رقابت های یورو 2020 آماده می کردیم. اما ورزشگاه هایی که خودشان را برای این کار آماده کرده بودند الان نزدیک به 2 ماه است که جنبنده ای را به خودشان ندیده اند. با این حال این شرایط نیازموده و البته بغرنج هم دلیلی نشد برای آنکه باشگاه های فوتبال واقعی در دنیا به وظایف شان عمل نکنند؛ باشگاه هایی که از قضا هیچ بخشنامه ای هم مجبورشان نکرده حتماً عنوان فرهنگی-ورزشی را پیش از اسم شان داشته باشند، اما به ضرورت جایگاه شان، خیل هواداران و همچنین تأثیرگذاری اجتماعی شان می دانند که در مواقع بحرانی چگونه باید عمل کنند و چه کار کنند تا بخشی از راه حل عبور از بحران باشند؛ چیزی که بخشی از مسئولیت اجتماعی آنهاست و به خوبی از پسش هم برمی آیند. همین ورزشگاه های خاک گرفته این روزها در بسیاری از مناطق دنیا حالا به محلی برای نگهداری بیماران کرونایی تبدیل شده است.

باشگاه منچسترسیتی اعلام کرده ورزشگاهش را برای درمان کرونا در اختیار دولت قرار می دهد. حتماً می دانید که ورزشگاه سیتی یکی از مجهزترین ورزشگاه های دنیاست. پیش از این باشگاه رئال مادرید، بارسلونا، اسپانیول و فلامینگو ورزشگاه های خود را برای میزبانی از بیماران کرونا در اختیار دولت های کشورشان گذاشته بودند. در آمریکا هم باشگاه های بسکتبال و بیسبال که دقیقاً در همین نقش به میدان آمدند، امکاناتی که در اختیار داشتند را در اختیار دولت برای مبارزه با کرونا قرار دادند.

در ایران اما اوضاع مثل سابق بود. باشگاه های فوتبال تقریباً هیچ نقشی در مشارکت عمومی نداشتند. خیلی های شان شاید حتی نمی دانند مسئولیت اجتماعی چیست و وظیفه یک برند محبوب و مردمی در چنین شرایطی چیست؟ آنهایی هم که می دانند آهی در بساط ندارند؛ نه ورزشگاهی و نه ساختاری برای در اختیار قراردادن پتانسیل ها. معدود باشگاه هایی هم که این فضاها را در اختیار دارند چنان در پیچ و تاب مدیریت دولتی گرفتارند که فکرشان سمت چنین مسائلی نمی رود، از این رو چندان برای شان محلی از اعراب ندارد.